Λησμονημένος
σ΄αυτή την κώχη
που μου έλαχε να ζω
μηρυκάζω υποσυνείδητα
τη μοναξιά και τη μιζέρια
που μου προσφέρεται.
Κάποιοι μ΄αγαπούν
με θαυμάζουν
από μακριά
μα δίπλα μου
κανείς δεν στέκεται.
Αχ, ουρανοί
πόση δυστυχία υπάρχει
στις καρδιές των ανθρώπων
για να μη μπορούν
ν΄αγαπήσουν το διπλανό τους
πόσος φόβος
πόση καταχνιά στις ψυχές
για να βασανίζουμε
και να μας βασανίζουν
αχ, όλα μπορεί να τα λύσει
λίγη αγάπη.
Υπέροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ, Μαρία!
Διαγραφή